Studium przypadku opisuje krótką historię dzielnicy Hulme oraz osiedla mieszkaniowego Redbricks (Czerwone Cegły) oraz zastosowanie i wpływ podejścia rozwoju społeczności na prace w zakresie lokalnej rewitalizacja.

New Earswick to mała modelowa wieś w okolicy miasta York w północnej Anglii. Wioska składa się w głównej mierze z białych Brytyjczyków. Swój rozwój zawdzięcza słynnym „czekoladnikom” z rodziny Rowntree. Joseph Rowntree pragnął wykorzystać swój majątek do ulepszania życia innych. Kierowały nim cztery rzeczy: wartości kwakrów, słynne badania jego syna dotyczące ubóstwa w Yorku, czerpanie z innych modelowych miast , jak Saltaire i Bournville, szukanie rozwiązań dla strukturalnego ubóstwa w obrębie miasta York. W związku z tym Rowntree wybudował modelową wioskę dla pracowników jego nowej fabryki na obrzeżach Yorku. W modelowej wsi wszystkie gospodarstwa domowe mają dostęp do ogrodów, obiektów wspólnych i rekreacyjnych, boisk sportowych, biblioteki, szkół, klas dla dorosłych oraz zaplecza medycznego. Był to ogromny krok ku lepszemu dla wielu mieszkańców chcących wyrwać się z nędzy slumsów Yorku z początku XX w.

W Wielkiej Brytanii praca nad rozwojem społeczności i praca z młodymi ludźmi często postrzegane są jako dwie odrębne dyscypliny, a przecież najlepsze projekty z zakresu pracy z młodzieżą funkcjonują z zastosowaniem zasad rozwoju społeczności – uwzględniając w swoich wysiłkach włączanie (inkluzję) grup pod różnym względem poszkodowanych, zaniedbanych czy uciskanych, pracując w kierunku przeciwstawiania się dyskryminacji i uprzedzeniom, a także budując sieci oraz poczucie wspólnoty; pomagając ludziom dotrzeć do lepszych zasobów oraz usług, dostarczając informację i umożliwiając dostęp do finansowania. W opracowaniu zaprezentowane zostały przykłady pracy z rodzinami i małymi dziećmi oraz młodymi ludźmi w wieku od 14 do 17 lat

Koncepcja programu Neighbourhood Planning (Planowanie Sąsiedztw) jest obecna w Wielkiej Brtanii od dziesiątków lat. Niektóre z lepiej znanych przykładów dotyczą dużych projektów, zajmujących się środowiskiem materialnym (warunki mieszkaniowe oraz drogi); środowiskiem społecznym (dostęp do różnych udogodnień i skuteczne społeczności) oraz środowiskiem ekonomicznym  (zatrudnienie i lokalny biznes).  Planowanie na rzecz sąsiedztw/społeczności przyjęte zostało jako narzędzie przez poprzedni rząd (1997- 2010), który posługiwał się nim zachęcając do tworzenia planów w społecznościach zdefiniowanych geograficznie przez granice okręgów wyborczych. Studium przypadku zostało zaczerpnięte z pracy wykonywanej w bardzo małej społeczności, złożonej z około 200 gospodarstw domowych.